Opanowałam zaledwie podstawy języka (wciąż mam wielkie ambicje), zwiedziliśmy wciąż niedużo (planujemy się jakoś poprawić), poznaliśmy nowych ludzi, bez których byłoby nam ciężko. Dzięki nam japońska Polonia przyrosła o jedną malutką przedstawicielkę, poznaliśmy trochę kuchnie, syto wypchaliśmy kieszenie Starbucksowi. Zupełnie nieplanowo poznałam dość dobrze japońską służbę zdrowia.
W pewnym momencie pewne rzeczy przestały mnie szokować. Już normalne jest dla mnie, że
znajduję swój rower tam gdzie go zostawiam, że niewielkie place zabaw nazywam parkami, że widzę tyle pojedynczych stolików w restauracjach, że w sklepie zawsze miło mnie obsługują. I nawet gdy mocno pada deszcz nie robią się kałuże, że okna myją nam częściej niż zmieniają się pory roku, a ciepłe słońce zagląda do nas w październiku.
